Tłumaczenia angielskiego Poznań

Także tłumacze to pokaźna grupa, która nie ma lekko z nazwami własnymi – raz, że musi je dobrze znać i umieć odmieniać w rodzimym języku, dwa – gdy znalazłszy błąd musi wiedzieć co z nim zrobić. Zarówno tłumacz przysięgły języka norweskiego, niemieckiego, jak i angielskiego ma ten sam problem, choć znają oni różne języki. Jeśli klient upiera się, by nie odmieniać jego nazwiska (a nie ma podstaw, by tak zrobić), tłumacz powinien wykonać przekład zgodnie z polską fleksją (na język polski), powinien też kłaść duży nacisk na składnię – polska jest inna, niż np. w językach skandynawskich, czy w angielskim i błędem jest dopasowywanie szyku zdania czy zwrotów do składni obcej i odwrotnie.

Błąd w tłumaczeniu? Nazwa własna?

Jeśli tłumacz przysięgły języka norweskiego znajdzie błąd w zapisie języka źródłowego, który nie wypacza sensu, powinien go skorygować, nie dając komentarza. Jeśli natomiast błąd dotyczy nazw własnych, wówczas należy ów błąd powtórzyć w tłumaczeniu i obowiązkowo dodać w przypisie tłumacza wzmiankę o błędzie w pisowni oraz – o ile tłumacz zna poprawną pisownię, powinien ją podać. De facto przekładający nie ma prawa odstąpić od treści przekładanego dokumentu Anie na jotę. Dotyczy to również błędów!

Tłumacze nie mogą poprawiać tekstu

 Tłumacza rolą nie jest poprawianie błędów urzędniczych i choć na pierwszy rzut oka wydaje się być to logiczne, że jakaś nazwa powinna zostać zapisana inaczej, to tłumacz ma obowiązek pozostawić ją tak, jak jest w oryginale. Czasem dla potwierdzenia danej nazwy (jej innego zapisu), można przedłożyć tłumaczowi inny dokument, w którym ona występuje. Nie sprawi to, że tłumacz poprawi błąd, ale doda ważną informację w komentarzu i ten, do kogo trafi tłumaczenie będzie mógł poczynić stosowne kroki do akcept owego dokumentu bez konieczności dostarczania nowego oryginału.

Wracając do nazw własnych, których najczęstszym przykładem są imiona i nazwiska, problemów dostarcza także transliteracja, która występuje pomiędzy językami o alfabecie łacińskim a choćby ukraińską cyrylicą. Jedno imię może posiadać cztery – poprawne!- formy zapisu.